Sparring

W praktyce to przede wszystkim rozmowa. Aktywny dialog, w którym padają trudne pytania, widoczne są spontaniczne reakcje i przede wszystkim trener daje realny feedback. Bez owijania w bawełnę, bez kurtuazyjnych uprzejmości- co jednak nie znaczy arogancko– reaguje na to, co słyszy.

Podobnie jak w coachingu zadaje pytania, ale też nie boi się prezentować własnych opinii i spostrzeżeń. Te zresztą bywają najcenniejsze.

Sparring oznacza zgodę na doświadczanie, odwagę w przyjmowaniu i analizowaniu „ciosów”.

W przeciwieństwie do coachingu pytania zadawane przez sparring partnera są trudniejsze. Mniej wygodne. Konfrontacyjne i prowokacyjne. Być może takie, które gdzieś migają żółtą lampką w tyle głowy, skutecznie przysłaniane miłymi szkoleniami i empatycznymi coachingami.

W sparringu– podobnie jak w tym sportowym– chodzi o emocje i pot. Czasem też o łzy i metaforyczną krew.

Chodzi o to, by się sobą ubrudzić i zobaczyć, co się stanie, gdy przekroczymy próg wygody i komfortu. Próg przyzwyczajenia. Wtedy widać nowe horyzonty, zyskuje się nową perspektywę i dzięki temu następuje rozwój.

Jako miękka konfrontacja w rozmowie, sparring służy do opanowania nawyków, odruchów.

W sparringu wykorzystuje się pojawiające się emocje rozmówcy, by zakwestionować sens dotychczasowych przekonań, zachęcić do poszukiwania nowych, które mogą być oparciem dla innowacyjnych działań.

Dzięki sparringowi zdobędziesz wiedzę o tym, kim jesteś i czym dysponujesz. Realnie zmobilizujesz swoje zasoby. Także te, które są najgłębiej ukryte.

Dzięki sparringowi będziesz w stanie samodzielnie znaleźć nowe rozwiązania, sprzeciwiając się sparring partnerowi. Zyskasz  cenny dystans, by zobaczyć „większy obraz”. Niekiedy nauczysz się śmiać z własnych problemów.

Z pewnością spojrzysz na życie osobiste i zawodowe bardziej realistycznie. Przestaniesz szukać wyjaśnień, a zaczniesz pracować nad zmianą osobistą lub zawodową.

W sparringu kluczowy jest dobór partnera. Nie warto sparrować z kimś słabszym od siebie. To naczelna zasada.

Sparring zakłada świadome działanie trenera, który z rozmysłem stosuje różne niekonwencjonalne techniki komunikacyjne w celu eksplorowania nowych obszarów umysłu i uczuć klienta.

W sparringu płacisz za informację zwrotną, za przedstawienie innego niż własny punkt widzenia. Za inspirującą konfrontację.

Oprócz sprawności komunikacyjnych warto szukać również umiejętności szybkiego wyciągania wniosków, ripostowania, poddawania w wątpliwość, argumentowania, prowokacji oraz empatii.

Sama chętnie korzystam również z ironii, humoru słownego czy sytuacyjnego. Pozwalam sobie na śmiałe interwencje.

W końcu w sparringu nie chodzi o krótkotrwałą satysfakcję z wygranej, lecz o to, by słowa partnera dosłownie otworzyły klientowi oczy na nowe.

• W sparringu często spontanicznie mówię swoim klientom, co przychodzi mi do głowy.
• Stosuję riposty, celne i bezzwłoczne odpowiedzi na ich uwagi, komentarze lub pytania.
• Mówię otwarcie, co myślę, ale nie po to, by skonfrontować kogoś z jego słabościami- bo to zrobi za niego życie – lecz po to, by mu zasygnalizować, że nie jest mi obojętne, co zrobi. Zależy mi na tym, jaki będzie rezultat.
• Nie można sparować „z dystansu”. Bez dobrego kontaktu nawet najmądrzejsze techniki stają się bezużyteczne. Zbliżam się.
• Sparring kreuje więź, jakże potrzebną przy długofalowej współpracy. Wymagam zatem od uczestników i siebie samej większego zaangażowania.
• Sparring ze mną jest także wydatkiem emocjonalnym, który zwraca się w postaci motywacji oraz wielu kreatywnych pomysłów na zmianę istniejącego stanu rzeczy.